لیلة الرغائب و شرمندگی ...

با شنیدن کلمه لیلة الرغائب هر کس یاد آرزوهاش می افته. 

تو دلمون خواسته هامونو به ترتیب اولویت میچینیم تا بعد از نماز و اعمال شب سر سجاده از خدا بخوایم.

وقتی مطمئن شدیم همه آرزوهامونو به یاد آوردیم، باز دونه دونه مرورشون می کنیم، زندگی خوب، یه همسر خوب، شغل خوب، سلامتی، سایه پدرو مادر، پول و سرمایه...

اونایی که دیگه از اون خوب خوبان یه سری دیگه آرزو هم دارن، کربلا رفتن، زیارت خونه خدا و.... 

آرزو کردنامون که تموم شد، خوب ذهنمونو زیرو رو می کنیم ببینیم دیگه چیزی نمیخوایم؟ دیگه چیزی نمونده...

نه انگار چیزی نمونده...    

بعد از کلی ذوق کردن بخاطر عبادتای مخلصانمون(!)، سجاده رو جمع میکنیم......

 وقتی داریم پا میشیم،

                                           هان!! یه چیز دیگه مونده !    

                                            اللهم عجل لولیک الفرج....

بمیرم برا دلت آقاجون...

غربتت حتی توی شب آرزوها هم بیداد میکنه...

آقاجون از دلی که پر شده از حب دنیا چه انتظاری می ره؟؟...

اما آقا به ما نگاه نکن!     بندگان مخلصی هم هستند که دعای اول و آخرشون تعجیل فرجه.

با همه اینها،  پدر مهربانم می دانم حتی با همین یک جمله دعا، دست نوازشت بر سرمان کشیده خواهد شد... پس اینبار با حضور قلب بیشتری می گویم: اللهم عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان                         انشالله