خدا کند که بیایی...

یک هفته بى‏قرارى
  در پاى سرو قدت سر مى‏نهم به زارى باشد که یک قدم هم بر چشم من گذارى
 تو آسمانى و من افتاده چون زمینم ره مى‏برم به سویت دستى اگر برآرى
 جان شکسته‏ام را امید عافیت نیست جز آنکه با نگاهى وى را علاج دارى
 در سایه بلندت اقبال کوته من آن بخت جاودان را دارد امیدوارى
 اى تکیه‏گاه هستى از غربتم برون آر از تنگناى ظلمت تا اوج رستگارى
 اى آرزوى دلها در صبح دولت تو خوش مى‏رسد به پایان، یک عمر انتظارى
 چشمان بى‏فروغم در انتظار رویت هر جمعه مى‏شمارد یک هفته بى‏قرارى  
  ابراهیم سیفى‏نژاد